Priloženi link/tekst predstavlja moj pristup oblasti sociologije kulture započet serijom kratkih pasusa koje sam pre desetak godina pisao i delio na svom profilu na Fejsbuku. Nešto kasnije ovaj esej je u celini objavljen u časopisu Gradina a potom na blogu www.markokostic.com. Uprkos činjenici da je od tada prošla cela decenija (kao i realnoj mogućnosti da sada može delovati stilski i materijalno nedorađen) smatram da prikaz i dalje sadrži aktuelna sagledavanja srpskog umetničkog auditorijuma kao i uzajamnih relacija autora, publike i kritike unutar domaćeg javnog i privatnog kulturnog prostora.
Nalazim da je umetnički angažman Vladimira Mojsilovića srodan motivima opisanim u tekstu, sa tom razlikom da se slikar Mojsilović ne zadržava na teorijskim argumentima, već na sopstvenom fizičkom primeru ukazuje na prepreke sa kojima se suočavaju srpski autori u potrazi za svojim medijskim i društvenim prostorom. Takođe smatram da Mojsilovićeve pseudoprotestne figure slikovito podražavaju visoko-mimetsku pretenziju domaće umetničke scene, kao što odražavaju i harizmatsko prisustvo svih srodnih lokalnih grupa statusno neodređenih između privatnog i javnog društvenog delovanja. Između prestrogih i protivurečnih moralno-političkih kriterijuma okoline, autorski pojedinci uslovljeni su da nezadovoljstvo sopstvenim emocionalnim odnosima maskiraju afektivnim prenaglašavanjem navodnog političkog nezadovoljstva.
U želji da opišem princip u kome autorska zaobilaženja socioloških analiza lako mogu ishoditi u neoprimitivnu manifestaciju prirodno-političkih sloboda, prilažem ovaj kritički tekst o neupadljivim statusnim razlikama kao i preupadljivim ispoljavanjima emocionalne bliskosti među kreativnim učesnicima sveprisutnih građanskih pobuna u Srbiji.
