Heroizmi potrošeni ili neprepoznati načinili su da se Vladimir Mojsilović ukupnim korpusom svog figurativnog ekscesnog sarkazma, slikarski i situaciono obračuna s užasavajućim strujanjima i preozbiljniim zakonima takozvanog antiglobalističkog uravnoteženja.
U obrisima i raspoznatim učesnicima odaje se rastegnuto na način slikarske materije i datih oblika orijentisano bošovsko, ili ensorovsko pretresanje zagrcnutih pronosilaca snage, prenaseljenosti, podle energije, tronutih sluga ideologije i prevrata, čime se nadopunjuju njegova platna kao i perfprmesrki proglasi i borilački angažmani. Dolazi do prokaženog, ali značajnog sputanog građanskog remećenje pritvornih, siledžijskih i bednih predvidljvosti kulture i revolucionarnih ideala modernizma. Dok bi jedna strana perfidno ismejala taj istrajni umetnikov naum i povezala sa osloncem koji bi možda u eks Yu prepoznao ranijih godina prokaženi Dragoš Kalajić, ništa manje se u aktuelno osmatranju psihodroma umetnosti kao otpora pokazuje implozija stvaralačkih pristupa koje rasvetljava Hans Ulrih Obrist ili Žižek.
Platna prenose dijapazon lica i tela, pokatkad skoro od Miki Mausa do Karla Marxa, pokazujući svesrdnu orijentaciju stišnjenosti, ugroženih realnih prava, otresajući nametljivu i vulgarnu neprikosnovenost u korak društvima i global umreženjima istaknutih nekarakternih gromada u politici i kulturi već vrlo dugog i zamornog XXI veka. Otpočetog po hobsbawmskoj verziji u sezonama utihnuća osamdesetih i ranih devedesetih godina kratkog i burnog prethodnog veka. Mojsilovićeva snaga je povest o odvažnosti i hrabrosti, i ništa manje metodično zagrcnuto dopunjavanje moguće kulturološke spletke koja opterećuje temelje libertenskog opstanka.
(iz dužeg studijskog teksta) Nikola Šuica
